Жарайды, оның бәрi өз алдына. «Корпоративтен» соң үйді-үйімізге тарамақшы болып далаға шықтық. Жайшылықта бастары бiр қазанға сыймайтын бiздiң ұжым ендi қайтып көрiспейтiн адамдарша бiр-бiрiмен қайта-қайта сүйiсiп, әрең деп қоштасқаны есiмде. Қазiргiдей көз алдымда, жапалақтап қалың қар жауып тұрды. Аяқастынан ақындығым ұстап кеткен мен баспалдақтың үстiне шығып алып, «жапалақтап ақша қар жауады тынбастан» деп, шатып-бұтып өлең оқыдым ғой деймiн. Содан кейiн әндетiп үйге қарай кетiп бара жатқанымды бiлемiн. Бiрақ, құдай атып, орталықтағы саябақтың тұсынан өте бергенде, аққала болып үйiлген қардың бiр шетiне отыра қалып, азырақ қалғып кетiппiн. Әрi-берiден соң үстi-басын аппақ қар басқан менi көше тазалағыш машина қармен бiрге жүк көлiгiне артып жiберсе керек. Әйтеуiр, шопыр жiгiт бiр құдайға қараған адам екен, қаланың сыртына шығып, үстiндегi қарды аударғанда, серейіп жатқан менi көрiп, өлген адам деп ойлап, мәйiтханаға әкелiп тапсырып кетiптi. Жаңа жылды қарсы аламыз деп дүбiрлесiп жүрген мәйiтханадағылар менiң өлi-тiрi екеніме қарамастан, бiр бұрышқа тастай салғанға ұқсайды.
Уақыттың қай мезгiл екенiн бiлмеймiн, әйтеуiр, қақаған суықтан қалшылдап ояндым. Айнала тастай қараңғы. Анау тұстағы бiр есiктiң саңылауынан жарық бiлiнедi. Солай қарай тәлтiректеп жетiп, ақырындап ашып едiм, ар жағында ақ халатты екi ер адам мен бiр әйел дастарқан басында өздерінше гуiлдесiп, жаңа жылды тойлап отыр екен. Тiптi жандарына келiп, сүмiрейiп тұрған менi байқар емес. Бұлай тұра берсем, олардың таң атқанша байқамасын сезген соң, өзiмше: «Кеш жарық!» деп дыбыс бердiм. Бергенiм бар болсын, жаңа жылға тiлек айтып тұрған келiншек сол тұрған орнында «гүрс» етіп құлап, ес-түссiз қалды. Ақ халатты еркектiң бiрi терезенi бұзып шығып, далаға қашты. Үстел басында қалған тағы бiрiнiң қашуға шамасы келмедi бiлем, тек қорқыныштан иегi дiрiлдеп, қолындағы рөмкесiн маған ұсына бергенi есiмде. Ана жақтан дiрiл қағып тоңып шыққан маған да керегi осы едi, алдым да тартып жiбердiм. Менiң арақ iшетiн «аруақ» екенiмдi бiлген соң дәрiгер жiгiт тiптi қуанып кеттi бiлем, тағы бiр мәрте құйып бердi. Екi-үш рөмкенi қызыл өңештен жүремелете асырған соң, әлi де қорқыныштан есiн жия алмай тұр-ған дәрiгер жiгiтке ешқандай аруақ емес, өздерiн¬дей тiрi адам екенiмдi жеткiздiм.
Осы кезде есiме үйдегі Мықтыгүл түсiп, хабарласа қояйын деп телефон сұрап едiм, әжептәуiр қызыңқырап алған дәрiгер жiгiт:
– Телефон нөмiрiңiздi айтыңызшы, жеңгейден сүйiншiнi өзiм сұраймын, – деп өзеуредi. Содан бiздiң үйдiң телефонын терiп, «мәйiтханадан звондап тұрмын» деуi мұң екен, ана жақтан бiрдеңе «дүрс» етiп құлағандай болды.
Дереу такси шақырып, барлығымыз апыл-ғұпыл бiздiң үйге тарттық. Келсек, шынында да Мықтыгүл байғұс телефонның жанында серейіп талып жатыр екен. Оқиға былай болыпты. Мен кешiккен соң ашуға мiнген бәйбiшем қаладағы емхана мен полиция бөлiмшелерiнiң бәрiмен хабарласып шығады ғой. Ешбiр жерде жоқпын. Ендi не iстеймiн деп есi кетiп отырғанда, телефон шырылдап, ар жағындағы адам «мәйiтханадан хабарласып тұрмын» дегенде, Мықтыгүл қанша мықты болса да, есiнен танып кеткен екен...
Сөйтiп, сол түнi бәрiмiз жаңа жылды бiздiң үйде қарсы алып, менiң о дүниеден аман-сау қайтып келгенiмдi таң атқанша «жуып» едік.
Міне, биыл да жаңа жыл мерекесі де жақындап келеді. «Шіркін, кәллектиппен «корпоративке» барып, көңiл көтергенге не жетсiн!» деймін іштей. Бiрақ былтырғы жылғы жағдайдан кейін, Мықтыгүл менi кiсен салып ұстаса да «корпоративке» жiбермейтiн шығар...
Сайлау БАЙБОСЫН
